Η ιστορία της Αναστασίας Τασούλα είναι ένα συγκλονιστικό παράδειγμα δύναμης, ελπίδας και πίστης στη ζωή. Η 27χρονη από τη Λάρισα, που είχε γίνει γνωστή ως η πρώτη ασθενής με κυστική ίνωση στην Ελλάδα που ξύπνησε μετά από 221 ημέρες σε καταστολή, δεν τα κατάφερε στη δεύτερη μάχη της, καθώς ο οργανισμός της απέρριψε το μόσχευμα πνεύμονα που είχε λάβει.
Η μάχη με την απόρριψη του μοσχεύματος
Την 31η Αυγούστου 2025, η Αναστασία είχε ανακοινώσει μέσω ανάρτησής της ότι ο οργανισμός της είχε απορρίψει το μόσχευμα μετά από επιπλοκές πνευμονίας. Στην ίδια ανάρτηση, περιέγραφε με ειλικρίνεια και γενναιότητα τον καθημερινό της αγώνα:
«Φοβάμαι. Μέσα σε δύο μήνες έχασα τα δύο τρίτα των πνευμόνων μου. Δεν μπορώ να κάνω 15 βήματα χωρίς να λιποθυμήσω. Ζω με οξυγόνο παντού στο σπίτι. Είμαι στο μηδέν της ανάσας μου. Ξανά. Και αυτή τη φορά είναι χειρότερα».
Παρά τον φόβο, η Αναστασία δεν έχασε ποτέ την πίστη της:
«Θέλω να ζήσω. Θέλω να ζήσω για εμένα, για τη δότριά μου, για όσους με φροντίζουν και γιατί δεν έχω πραγματοποιήσει ακόμα το μεγαλύτερό μου όνειρο. Οπότε, θα ζήσω. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο».
Με τα λόγια της αυτά είχε εμπνεύσει χιλιάδες ανθρώπους να γίνουν δωρητές οργάνων, υπενθυμίζοντας τη σημασία της αλληλεγγύης και της ζωής.
Το θαύμα των 221 ημερών
Η Αναστασία είχε συγκλονίσει την κοινή γνώμη τον Οκτώβριο του 2022, όταν έγινε η πρώτη ασθενής παγκοσμίως με κυστική ίνωση που ξύπνησε μετά από 221 ημέρες σε καταστολή. Η ίδια είχε γράψει τότε με συγκίνηση:
«Μαμά, έρχομαι. Τα κατάφερα. Ζω, αναπνέω».
Η ανάρτησή της έγινε σύμβολο ελπίδας για εκατοντάδες ασθενείς που δίνουν τη δική τους μάχη με την κυστική ίνωση, αποδεικνύοντας ότι η δύναμη της ψυχής μπορεί να ξεπεράσει τα όρια της ιατρικής.
Η τελευταία ανάρτηση – Μάθημα ζωής
Στην τελευταία της ανάρτηση, η Αναστασία είχε μετρήσει τον χρόνο που της χάρισε η δότριά της:
«98.064.000 δευτερόλεπτα. 1.634.400 λεπτά. 27.240 ώρες. 1.135 ημέρες.
Τόσο χρόνο κέρδισα από τη μέρα που η δότριά μου και η οικογένειά της μου έσωσαν τη ζωή. Δεν θα μπορούσα να είμαι πιο ευγνώμων».
Και έκλεισε με το μήνυμα που πλέον ηχεί σαν παρακαταθήκη ζωής:
«Be an organ donor – και μη ξεχνάς, όταν τα παρατάς, να βρίσκεις τους λόγους σου να παλεύεις».
Η Αναστασία Τασούλα θα μείνει στη μνήμη όλων ως ένα σύμβολο δύναμης, αξιοπρέπειας και πίστης στη ζωή, που μέσα από τον προσωπικό της αγώνα κατάφερε να ευαισθητοποιήσει χιλιάδες ανθρώπους για τη δωρεά οργάνων και την αξία της ελπίδας.
Η ανάρτηση της Αναστασίας το 2022
Ημέρα 0. Ανέβηκε το διοξείδιο στο αίμα μου, στο 120 είπαν, οι πνεύμονες μου εγκατέλειψαν και βίωσα μια προσωρινή σχιζοφρένεια. Για κάποιες ώρες.
32 ημέρες σε τεχνητό κώμα: Η πρώτη ασθενής με κυστική ίνωση που ξυπνάει από καταστολή στην Ελλάδα (και παγκοσμίως η πρώτη που ξυπνάει μετά από τόσες πολλές ημέρες).
108 ημέρες σε awake VV ECMO (Εξωσωματική υποστήριξη πνευμόνων – ζωής): Η πρώτη ασθενής με κυστική ίνωση που αντέχει τόσο καιρό στο συγκεκριμένο μηχάνημα και επανέρχεται ζωντανή.
162 ημέρες με τραχειοστομια: Έχεις ιδέα πως είναι να ζεις χωρίς να μπορείς να βγάλεις ήχο; Χωρίς να μπορείς να φωνάξεις βοήθεια όταν πνίγεσαι από την βλέννα σε ένα κρεβάτι και ταυτόχρονα να είσαι…
180 ημέρες (σχεδόν) παράλυτη και ανάσκελα: Ίσως το μόνο που κουνιόταν πάνω μου ήταν τα χέρια μου, και αυτά επειδή τα χρησιμοποιούσα για να επικοινωνώ (πέρα από την προφορά λέξεων με τα χείλη χωρίς φωνή).
221 ημέρες στο νοσοκομείο. Σε ένα δωμάτιο. Μόνη μου. Ή και όχι τόσο μόνη πάντα.
Και ΜΙΑ ΜΕΤΑΜΌΣΧΕΥΣΗ ΠΝΕΥΜΌΝΩΝ μετά…
Πάω σπίτι μου. Το γράφω και δεν το πιστεύω. Πάω σπίτι μου! Πάω σπίτι μου!!! Μαμά, έρχομαι. Τα κατάφερα. Ζω, αναπνέω, περπατάω. ΖΩ..
Πόσες φορές αναρωτήθηκα αν θα τα καταφέρω μέσα σε αυτούς τους μήνες; Και τα κατάφερα! Είμαι ζωντανή.
Ακόμα και αυτήν την στιγμή, νομίζω ότι ονειρεύομαι. Πώς σκατά τα κατάφερα;
Αναπνέω χωρίς να λαχανιάζω, χωρίς να βήχω. Έχω να βήξω μέρες. Έχω νέους πνεύμονες.
Είχα το πείσμα, το θάρρος και την δύναμη, τους έπρηξα όλους (όπως λέει και μία ψυχή) και τα κατάφερα να ζήσω. Κατάφερα να κερδίσω μια μάχη μεγαλύτερη από εμένα, με ένα χαμόγελο στα χείλη και με όλη την τεράστια δύναμη μου.
Και εννοείται δεν είχα άλλη επιλογή. Θα μπορούσα να πεθάνω, προφανώς, αλλά είναι βαρετό μόνο που το σκέφτομαι. Και εγώ δεν έχω χρόνο για βαρετές καταστάσεις. Η ζωή είναι πανέμορφη όταν την ζεις.
Αλλά προφανώς νέοι πνεύμονες δεν υπάρχουν αν δεν..
Υπάρχει δότης: Είναι 6 φορές πιο πιθανό να χρειαστείς ο ίδιος μόσχευμα παρά να δώσεις. Αλλά στην πιθανότητα να μπορείς να δώσεις μετά θανάτου τα όργανα σου, γιατί να πεις όχι; Κάθε άνθρωπος μπορεί να σώσει 8 ζωές. Και επειδή ένας άνθρωπος δώρησε τους πνεύμονες του, είμαι εγώ ζωντανή και αιώνια ευγνώμων. Αλλά σε αυτό το πλάσμα θα επανέλθω σε επόμενο επεισόδιο. Ως τότε, κάνε το καθήκον σου και φρόντισε να εγγραφείς στο μητρώο δοτών και δωρητών με ένα κλικ εδώ . Γιατί χωρίς όργανα, δεν υπάρχει ζωή. Και σίγουρα δεν θα υπήρχε μια ζωή γεμάτη υγεία και βαθιές ανάσες για εμένα.
Νέοι πνεύμονες και νέα ζωή δεν υπάρχει χωρίς..
Τον ξεχωριστό και άψογο γιατρό μου, πνευμονολόγο εντατικολόγο διευθυντή και καθηγητή, με “πολύ ευχάριστο” χιούμορ, ο οποίος φρόντιζε και φροντίζει κάθε μέρα να παραμείνω ζωντανή, υγιής και να ανασαίνω. Και για τον οποίο θα επανέλθω σε επόμενο επεισόδιο. Ευγνώμων να σε αποκαλώ γιατρό μου Iraklis Tsagkaris.
Τον συντονιστή μεταμοσχεύσεων Manos Chimonis ο οποίος για μήνες κάθε μέρα μου θύμιζε να χαμογελάω και ότι θα τα καταφέρω. Για όλη την βοήθεια ως τώρα και από εδώ και πέρα, ευχαριστώ. Τους συντονιστές Πάρη Βλάχο και Ειρήνη Κίτσου του Ω.Κ.Κ. , σας ευχαριστώ!
Τους εξωπραγματικούς γιατρούς και νοσηλευτές της Β’ ΜΕΘ Αττικού, ΜΕΘ και 6ου ορόφου Ω.Κ.Κ. που με φρόντιζαν καθημερινά επί μήνες, χαίρονταν με την κάθε χαρά μου και δάκρυζαν μαζί μου με το κάθε κλάμα απελπισίας και φόβου. Οι πρώτοι με κρατήσατε ζωντανή μέχρι να μπορώ να ανασάνω μόνη μου και οι δεύτεροι με μάθατε να ανασαίνω, να περπατάω και να γελάω ξανά. Και εξίσου μεγάλο ευχαριστώ στην Πανεπιστημιακή Καρδιοχειρουργική Κλινική (ιατρών και τεχνικών εξωσωματικής κυκλοφορίας), για την φροντίδα και συντήρηση του ECMO που με κράτησε στην ζωή ως την μεταμόσχευση.
Δεν θα υπήρχα χωρίς τους εξαίρετους χειρουργούς Θεμιστοκλή Χαμογεωργάκη, Κωνσταντίνο Ιερομόναχο και Αντιγόνη Κολλιοπούλου που τοποθέτησαν με όλη την επιτυχία τους υπέροχους πνεύμονες από τους οποίους ανασαίνω αυτήν την στιγμή.
Και τέλος και καλύτεροι, σίγουρα δεν θα είχα καταφέρει να επανέλθω ψυχολογικά, να αισθανθώ ασφάλεια για την ανάσα μου και να ξανά περπατήσω χωρίς την αγαπημένη μου φυσιοθεραπεύτρια (και φίλη) Φαίη Καλομηρη και την ομάδα της Σόφι, Γιώργος, Παναγιώτης.
Συνεχίστε έτσι. Σώζετε ζωές και σίγουρα σώσατε την δική μου πάρα πολλές φορές μέσα σε αυτούς τους μήνες..
Και τα επεισόδια, συνεχίζονται…
